مشعر نزد خداوند متعال، از درجه‌ی خاصى برخوردار است، از اين جهت در قرآن با صفت حرام و احترام از آن ياد مىشود:
«فَاِذا أَفَضْتُمْ مِنْ عَرَفاتٍ فَاذْكُرُوا اللَّهَ عِنْدَ الْمَشْعَرِ الْحَرامِ» [1]
«و هنگامى كه از عرفات كوچ كرديد، خدا را نزد مشعر الحرام ياد كنيد.»
چنانكه گاهِ منزل كردن در آن ديار، (بين الطلوعين) نزد يار، برترين ساعات شبانه روز است و آنچه خداوند در قرآن در اين مكان قدسى و در اين زمان مقدّس خواسته است، ذكر خداست، با ياد خدا كسب شعور و كياست و فطانت و دقّت و ظرافت نمودن، سرايت دادن ايمان از دل به تمام اعضا و مشاعر. مشعر به ما مىآموزد آنچه از عرفه برداشت كردهاى در اينجا به واسطه ياد خدا در دل رسوخ ده، و از دل به چشم و گوش و زبان و تمامى اعضا جارى كن تا كليه مشاعر، حيات دوبارهاى پيدا كنند و به اين وسيله از نردبان روح به سوى ملأ اعلى صعود كن؛
«وَ اصْعِدْ بِرُوحِكَ اِلَى الْمَلَإِ الْأعْلَى بِصُعُودِكَ اِلَى الْجَبَل» [2]
«و با صعود بر كوه مشعر، از نردبان روحت به سوى ملأ اعلى صعود كن.»
از اين رو، خداى را در اين سرزمين با اطمينان براى نيل به مقام قرب مىخواند؛
«وَ تَقَرَّبْ اِلَى اللَّهِ ذا ثِقَةٍ بِمُزْدَلَفَة» [3]
«و هنگام وقوف در مشعر، به خداوند تقرب جو، در
حالى كه به او اطمينان مىورزى.»
پی نوشت
ها:
[1]. بقره/198
[2]. مصباح الشريعه، باب 22
[3]. همان